Wydaje się, że niektóre ptaki niemal każdy potrafiłby opisać. Do najpopularniejszych i najłatwiej rozpoznawalnych stworzeń skrzydlatych zaliczymy między innymi wróbla. Nie jest trudno go ujrzeć i nie trzeba w tym celu wyruszać na łono przyrody. Jest bowiem cały czas wśród nas – jako gatunek synantropijny. Tym niemniej, gdyby tak zapytać się ludzi na ulicy o to, jak wygląda wróbel – znakomita większość respondentów odpowiedziałaby, że to mały szary ptak. Jak się okazuje, nie zwracamy zbytnio na niego uwagę. Pora to nadrobić i nieco wnikliwiej przyjrzeć się naszemu sąsiadowi.

Zacznijmy od tego, że w Polsce występują dwa gatunki wróbli. Na osiedlach i w miastach spotykamy przeważnie wróbla zwyczajnego (Passer domesticus). Natomiast nieco dalej od siedzib ludzkich – choć wciąż stosunkowo blisko nich – przebywa wróbel mazurek (Passer montanus). W tym artykule interesuje nas pierwszy z nich – nazywany po prostu wróblem.

Należy też wspomnieć, że u tego gatunku występuje silny dymorfizm płciowy. Oznacza to, że samiec wyraźnie różni się od samicy (widać to gołym okiem), w tym wypadku chodzi o różnice w upierzeniu. Bardziej strojny jest – co nie powinno dziwić – samiec, szczególnie w sezonie lęgowym. Wówczas to jego barwy są bardziej nasycone. W każdym razie przez cały rok paraduje jak gdyby w ciemnej jedwabnej mycce. Bok głowy i grzbiet zdobią odcienie brązu i czerni. Czarne jest również oznakowanie w postaci czarnego paska przechodzącego na piersi w plamkę. Samiczka, cóż, nie prezentuje się tak okazale i łatwiej ją pomylić z innym krępym ziarnojadem. Jest bardziej płowa i jednolicie ubarwiona, przy czym i jej plecy zdobią wzory złożone z brązów i szarości. Ponadto nad oczami ma kreskę – supercilium – odcinającą się od reszty upierzenia.

Zarówno samiec, jak i samica cechują się zwartą budową ciała, z dużą i okrągłą głową. Nie są też takie małe, bo mierzą około 16 centymetrów długości i ważą 24-39 gramów. Nieco większy jest samiec.