W dramatach, które weszły do literackiego kanonu, ginie wiele bohaterów i przeważnie są to m.in. ci tytułowi. Nie inaczej jest w Antygonie Sofoklesa. Antygona, królewna tebańska, jest oczywiście nie jedyną postacią, którą spotyka marny los, właściwie mało kto przeżywa dramat.

Być może większość z Was pamięta, że została skazana na śmierć, ale w jaki konkretnie sposób pożegnała się z życiem?

Samobójcza śmierć Antygony

Wybucha wojna o tron Teb. Jest to walka bratobójcza, bowiem na śmierć i życia mierzą się spadkobiercy Edypa, jego synowie Eteokles i Polinejkes. Przy czym pierwszy jest obrońcą Teb, drugi zaś przybywa z wrogimi wojskami. Ostatecznie żaden nie wygrywa – chyba że w znaczeniu moralnym – obaj ponoszą ze swych rąk śmierć. Wówczas na tron wstępuje ich wuj Kreon. Sprawowanie władzy rozpoczyna od jasnego odróżnienia, kto jest zdrajcą, a komu przysługuje pogrzeb z honorami. Rzecz jasna, Eteokles zostaje pogrzebany, natomiast zwłoki jego brata walają się za miejskimi murami, rzucone na pożarcie psom. Pod karą śmierci nikt nie może go ani pochować, ani opłakiwać.

Przeciwko surowemu, nawet nie tyle nieludzkiemu, ile antyboskiemu rozkazowi buntuje się siostra zabitych braci Antygona. Druga zaś, Ismena, pozostaje cicha i potulna.

Antygona w sposób symboliczny odprawia nad ciałem Polinejkesa obrzęd pochówku. Zostaje zaprowadzona przed oblicze wuja i króla w jednej osobie. Skazuje ją na uwięzienie w jaskini, czyli de facto śmierć głodową.

Antygona nie byłaby sobą, gdyby posłusznie umarła. Zamiast tego, wiesza się na “ukręconej z chusty pętlicy” i ponosi śmierć samobójczą.