Ptaki zachwycają nas swą różnorodnością. Być może z tego właśnie powodu przyciągają tylu obserwatorów. Zróżnicowanie to odnosi się zarówno do wyglądu tych stworzeń, jak i ich obyczajów. Jeśli chodzi o prezencję, to różnią się na przykład kolorem dzioba. Jego ubarwienie u większości dorosłych polskich skrzydlaczy ma różne odcienie szarości, przechodzące w czerń. Przy czym zdarzają się także reprezentanci gromady Aves choćby z tą częścią ciała cechującą się żółtym kolorem.

Zacznijmy od tego, dlaczego na niedoświadczonych w czym ludzi nazywa się “żółtodziobami”. Ornitolog bez pudła odpowie na to pytanie. Chodzi mianowicie o to, że pisklęta, bez względu na to jakiego są gatunku, mają przeważnie żółtawy dziób. Wynika to ze struktury tego rogowego tworu. Składa się on z keratyny zaliczanej do białek hydrofobowych. No i właśnie bez dodatkowych pigmentów nadaje ona dziobowi lekko żółtawy odcień. Kiedy wiele dorosłych ptaków wchodzi w okres dorosłości, żółtawy dziób jest jedynie wspomnieniem dziecięctwa. Lecz, oczywiście, nie u wszystkich. Najpowszechniejszym i najbardziej znanym dorosłym żółtodziobem w Polsce jest kos. Dotyczy to wyłącznie samców, gdyż u samicy jest on kolorystycznie bardziej przytłumiony. Nadmieńmy, że dzioby samców przybierają barwę od żółci po pomarańczową. Kolejnym pospolitym ptakiem z żółtym dziobem, którego można spotkać w wielu miejscach, także na miejskich skwerach, jest szpak. Zarówno jego samiec, jak i samica wyróżniają się żółtym dziobem wyłącznie latem, gdyż na jesień i zimę ciemnieje.

Dla porządku wymieńmy jeszcze inne żółtodziobe ptaki spotykane w Polsce. Zaliczymy do nich wiele gatunków mew, ponadto łabędzie krzykliwego, perkoza rdzawoszyjego, czaplę białą oraz siwą (żółć ta jest nieco przygaszona), bielik, spokrewniony z kosem kwiczoł, lubiąca bytować wśród trzcin wąsatka, potrzeszcz czy bielik (co ciekawe, na godle również jest obdarzony żółtym, czy właściwie złotym dziobem). Czyli, jak widać, z samych tylko żółtodziobów można utworzyć całkiem okazałą ptaszarnię.