W “Rewizji osobistej” postać grana przez Zdzisława Maklakiewicza dosadnie wyraziła się o strategii lęgowej pewnego ptaka. Z czysto ludzkiego punktu widzenia można go bez problemu zrozumieć, niemniej w Przyrodzie nie ma sentymentów. Stworzenia dążą do tego, by ich gatunek miał najlepsze warunki do rozwoju, poza tym przeważnie dokładają  wszelkich starań, aby ich pula genowa została przeniesiona na kolejne pokolenia.

Nie będziemy jednak rozwijali tego wątku, a odpowiemy na pytanie, o jakie stworzenie chodzi w tytule artykułu.

Zdecydowana większość ptaków składa jaja, a następnie je wysiaduje. Strategia ta ma różne warianty. Nieraz samica sama się tym zajmuje, innym razem zmienia się z samcem lub też otrzymuje od niego pokarm. W przypadku większych ptaków, które żyją dłużej, rodzice przez dłuższy czas opiekują się swym potomstwem. Młode z kolei później osiągają dojrzałość, nieraz dopiero po kilku latach od wyklucia.

Zupełnie odrębną strategię lęgową obrały dawno temu kukułki. W Polsce występuje tylko jeden gatunek: kukułka zwyczajna. Przebywa u nas niezbyt długo, bo przylatuje dość późno pod koniec kwietnia, a odlatuje już w sierpniu. Niemniej kiedy już u nas jest, daje o tym znać donośnym kukaniem (robią to, oczywiście, samce). Ten duży ptak znaczną część dnia przebywa w koronach drzew, dlatego też najłatwiej ujrzeć go, kiedy przelatuje. Znany jest u nas przede wszystkim z tego, że podrzuca jajka innym ptakom. Co ciekawe, jajo kukułki ubarwione jest w taki sposób, że upodabnia się do jajek ptaka, w którego gnieździe składa jajo. Młoda kukułka jest większa od swego przybranego rodzeństwa, dlatego bez problemu wypycha nieszczęsne pisklęta z gniazda. Małe dorosłe ptaszki dwoją się i troją, by nakarmić tego nienasyconego bobasa.

Zauważmy, że na świecie istnieje znacznie więcej gatunków kukułek i – co więcej – nie wszystkie są pasożytami lęgowymi.