Powstała niezliczona liczba arcydzieł kina. Dotyczy to zarówno rodzimej filmografii jak i światowej. Można by sporządzić długie listy pozycji godnych obejrzenia. Tym niemniej nie każdy ma tyle czasu, by spędzić pół życia w kinie lub przed ekranem. Dlatego postawiliśmy tylko na jeden film. Zalicza się on do tych, które długo po zakończeniu seansu (właściwie już do końca życia) pozostają w pamięci i skłaniają ku głębokim przemyśleniom.

Mowa o wielkim dziele Miloša Formana…

McMurphy wobec opresji

Mowa o Locie nad kukułczym gniazdem, zrealizowanym w oparciu o równie wspaniałą powieść o takim właśnie tytułem napisaną przez Kena Keseya. Obraz, idąc za pierwowzorem literackim, opowiada o przestępcy, który chcąc uniknąć odsiadki w więzieniu udaje chorego psychicznie. Jest na tyle przekonujący (nic dziwnego, gra go przecież genialny w tej roli Jack Nicholson). Trafia na oddział psychiatryczny. Pacjenci znajdują się pod surowym rygorem, który sprawuje apodyktyczna siostra przełożona. McMurphy, który umiłował wolność nie potrafi się ugiąć, poza tym nie jest w tym samolubny, jak można by przypuszczać. Pragnie przybliżyć swoim nowym kolegom rozkosze tego świata (jedną z nich jest wyprawa rybacka). Prowadzi to do starć z aparatem opresji i w końcu bardzo poważnych konsekwencji…

Uniwersalna historia

Co oznacza kukułcze gniazdo. Otóż tak w krajach anglojęzycznych mówi się o zakładach zamkniętych. Wynika to z tego, że ich rezydenci nazywani są kukułkami (cuckoos). Czemu tak jest? Nie wiadomo do końca, być może chodzi o to, że mają skłonność powtarzać niezrozumiałe dla innych odgłosy, co może przypominać natarczywe kukanie…

W każdym razie owe kukułcze gniazdo, a właściwie zakład psychiatryczny są alegoriami. Historia jest bowiem uniwersalna, gdyż z mniej czy bardziej przemocową władzą stykamy się na każdym kroku, natomiast oddział zamknięty jest sugestywnym przykładem.

W filmie zawarte jest przesłanie, by mimo wszystko pozostać sobą, nie dać się złamać i szukać możliwości do rozpostarcia skrzydeł!