Hipokryzja roztacza w naszym społeczeństwie coraz szersze kręgi. Możemy mówić o pewnej chorobie, która jest o tyle groźna, że zaraźliwa. Jak najlepiej się przed nią bronić? Trzeba wiedzieć, jakie są jej objawy. Należy zatem odpowiedzieć sobie – kim w ogóle jest hipokryta. A następnie przestać się z nim zadawać.

Hipokryta w ukryciu

No właśnie, to nie taka znów prosta sprawa. Dlaczego? Otóż według słownikowej definicji hipokryta to taki nikczemny osobnik, który mówi jedno, a czyni i myśli drugie. Jego prawdziwe intencje są ukryte. Hipokryzja jest często spotykana w polityce. Wynika to zapewne z tego, że polityk (przynajmniej współczesny) z definicji nie może mówić prawdy. W innym wypadku szybko przepadnie, a wyborcy i poplecznicy się od niego odwrócą. Polityk mówi zatem to, co chcą usłyszeć liczące się grupy społeczne. Do ogółu trudniej się przebić, dlatego niektórzy obierają nisze, formułując radykalne poglądy.

Przykład hipokryty

Podajmy może przykład hipokryty, aby rzucić na niego choć trochę światła. Niech to będzie mężczyzna, co przecież nie jest rzadkością. Mamy więc pana Billa z Detroit. Znany jest z tego, że źle wyraża się o alkoholikach, jest za przymusowym leczeniem alkoholizmu. Mówi głośno, że nie potrzebuje w ogóle pić, aby być sobą i nie pamięta już jak smakuje wódka. Tymczasem co jakiś czas wyjeżdża do odległej miejscowości i robi rajd po knajpach. Przez tydzień nie trzeźwieje. Po takim oczyszczeniu (katharsis) powraca w rodzinne strony i dalej pozuje na zadeklarowanego abstynenta i miłośnika bezalkoholowego życia.

To oczywiście bardzo drastyczny i przemawiający do wyobraźni przykład. Wielkich hipokrytów jest stosunkowo niewielu, większość to bowiem drobni hipokryci, którzy być może po części nie zdają sobie sprawy ze swojego zakłamania, ewentualnie dają sobie przyzwolenie na pewne odstępstwa. Mamy na przykład wegetarian, którzy nie jedzą mięsa, chyba że mają na nie wielką ochotę bądź wygląda naprawdę apetycznie.

Dla niektórych hipokrytów jest ratunek. Mogą stać się ludźmi autentycznymi, lecz nie jest to łatwe, czasem wymaga jakiegoś wstrząsu psychicznego czy emocjonalnego, innym razem wskazana jest pomoc tzw. życzliwej duszy.