Powoli kończymy nasz cykl poświęcony słoniom. Odpowiedzieliśmy na kilka nurtujących pytań w związku z tym fascynującym zwierzęciem. Teraz nadszedł czas, aby przybliżyć kolejno sylwetki wszystkich trzech gatunków. Zaczęliśmy od najmniejszego, tzn, słonia leśnego, teraz zaś zaprezentujemy drugiego co do wielkości słonia indyjskiego.

Olbrzym z Azji

Pod względem rozmiaru na lądzie ustępuje pola jedynie swemu krewniakowi z Afryki. Zatem wciąż jest dość okazałej budowy. Większy a zarazem cięższy jest samiec. Waga słonic oscyluje wokół 3 ton, natomiast byków około 5, choć zdarzają się okazy większe. Jeśli chodzi o wysokość, samiec mierzy w kłębie 3 metry, a samica – 2,5.

Długowieczne zwierzę

Wszystkie słonie są długowieczne, również ten żyjący w Azji (Elephas maximus – imię nadane mu przez Linneusza) – choć trzeba też przyznać, że jego długowieczność była przez szereg lat nieco wyolbrzymiana. Słonie nie dożywają więc stu lat. Jest to niemożliwe, gdyż znacznie wcześniej tracą ostatni komplet zębów (mogą ich mieć kilka). Wówczas nie są w stanie przyjmować pokarmu, w związku z czym giną śmiercią głodową.

Średnio słonie indyjskie dożywają na wolności około 50-60 lat. Przy czym ich długość życia jest z reguły krótsza w niewoli. Z czego to może wynikać? Prawdopodobnie ze stresu, jaki wywołuje w nich stan uwięzienia. Można wtedy także zaobserwować pewne dziwne zachowania, których nie spotyka się u nich na swobodzie. Sądzi się, że są to objawy pewnych mentalnych zaburzeń.

Uszy i wygląd

Słoń indyjski ma zdecydowanie mniejsze uszy niż jego pobratymiec żyjący na sawannie. Ale wciąż są one duże, kształtem przypominają obrys subkontynentu indyjskiego. Przy ich pomocy słoń chłodzi i wentyluje organizm. Po to słoniom są takie duże uszy.

Słoń ten ma również ciosy, które błędnie nazywane są kłami, lecz występują one przeważnie u samców, u samic spotykane są w wersji niedorozwiniętej. Te wyrośnięte zęby służą samcom do walki (głównie między sobą o partnerkę), a także rycia w ziemi w poszukiwaniu pokarmu (na przykład korzonków). Słoń ma płasko sklepioną kość czołową, natomiast na dnią widzimy guzowate kości.

Generalnie słoń indyjski nie ma tak pomarszczonej skóry jak jego afykański odpowiednik.

Szał hormonalny

U tych słoni w wieku 10-20 lat występuje coś co można nazwać szałem hormonalnym. U samców poziom testosteronu zwiększa się stukrotnie. Wówczas słonie stają się bardziej agresywne, zachowują się nieco jak berserkowie.

Dieta roślinożerna

Tępe uzębienie słonia oraz charakter przewodu pokarmowego predestynują go do diety składającej się wyłącznie z roślin, na którą składają się trawa, liście i kora drzew, krzewy, korzonki oraz wiele innych przysmaków. Słoń wypija także wiele litrów wody, między 150 a 200 litrów.

Występowanie słonia indyjskiego

Nazwa gatunku jasno mówi nam, że występuje on w Azji, w dużej mierze w Indiach. Lecz także w nieco innych regionach. Poza podgatunkiem właściwym, tj, słoniem indyjskim, występują trzy inne – malajski, sumatrzański oraz cejloński.

Słoń azjatycki upodobał sobie obfitujące w wodę lasy tropikalne.

Słoń indyjski w kulturze

Słoń indyjski jest popularnym symbolem kulturowym. Jego głowa wieńczy ciało boga Ganeszy. Jest on patronem ludzi parających się piórem, zatem: literatów, skrybów czy choćby dziennikarzy. Podobno to on zapisał niektóre święte księgi hindusów.