Wydawałoby się, że w dobie rozwoju nauki i technologii świat ma coraz mniej tajemnic… Jednak wcale tak nie jest, bowiem wraz z poszerzaniem wiedzy, zwiększa się liczba zapytań i niejasności.. Co ciekawe, nasze wątpliwości budzą również kwestie, jak należałoby przypuszczać, raczej już od dawna rozjaśnione. Dotyczy to na przykład tego, czy syreny istnieją. Jak to więc z tym jest?

Syreny z mitów

Syrena kojarzy nam się przeważnie z pół-rybą i pół-kobietą, zwykle dziewczyną. Przy czym rybią część stanowi dolna partia ciała sięgająca pasa, od góry zaś stworzenie jest reprezentantką płci niewieściej. Taką też istotę znamy z baśni Andersena. Bohaterka pięknego utworu została uwieczniona jako kopenhaska rzeźba. Również i Warszawiacy mają swoją syrenkę, przy czym orężną.

Później pojawiła się disneyowska adaptacja, w której to syrenka Ariel jest sympatycznym, czerwonowłosym stworzonkiem. 

Syreny jednak pojawiły się znacznie wcześniej, bo w mitach starożytnych Greków. Przy czym nie były one ukazane w postaci półrybiej, natomiast stanowiły krzyżówkę drapieżnego ptaka z kobietą. Nie były też sympatyczne, choć również potrafiły uwieść. Uwodziły nie wdziękiem, lecz śpiewem. Zwodziły żeglarzy na manowce, którzy ginęli roztrzaskani o skały. Podobnego losu uniknął Odyseusz, oczywiście dzięki swej przemyślności.

W każdym razie żadna z wymienionych syren nie istnieje w świecie realnym, a jedynie rzeczywistości snów, baśni i legend.

Lecz są jeszcze inne syreny…

Diugoń

Mowa o diugoniach, morskich ssakach z rzędu syren. To masywne stworzenia z pyszczkiem uformowanym tak, aby mogły nimi zbierać pokarm z dna mórz. W regularnych odstępach, mniej więcej co 20 minut, wynurza się z otchłani morskiej, by zaczerpnąć świeżego powietrza.  Ma również ogon, którym posługuje się z talentem podczas pływania. Wbrew tego, co można by sądzić po wyglądzie, diugoń jest świetnym pływakiem. Ma dwa gruczoły mlekowe (sutki). Zatem one w połączeniu z ogonem mogą dawać nam pewne podobieństwo do syrenki z baśni duńskiego mistrza…

W naszej kulturze występuje znacznie więcej mitycznych stworzeń, na przykład: gryf zwierzę.